W dniu 22 października 2013 roku z inicjatywy Koła nr 10 im. Ziemi Wałeckiej Związku Żołnierzy Wojska Polskiego w  Wałczu  wspólnie  z  Proboszczem  Wojskowej  Parafii  Garnizonowej  ks. prałatem ppłk Władysławem Maciejem Kozickim została odprawiona Msza Święta w intencji:

  „Zmarłych żołnierzy zawodowych z Jednostki Wojskowej 2016, z Orkiestry Garnizonowej, za naszego pierwszego kapelana ks. ppłk Franciszka Kędziorę oraz za zmarłych sympatyków naszego Koła.”

     Wielu z Nich  na wieczny spoczynek wybrało nasze wałeckie cmentarze, nieliczni spoczywają na  innych cmentarzach w swoich stronach rodzinnych.

       Na Mszę Świętą zaprosiliśmy rodziny zmarłych żołnierzy wysyłając do Nich zaproszenia, w  których powiadamialiśmy o intencji Mszy Świętej i terminie odprawienia.    

         Rozesłaliśmy 86 zaproszeń tej treści:

W ceremonii Mszy Świętej wzięły udział Poczty Sztandarowe:

                          oraz koledzy z byłej orkiestry garnizonowej

	Dowódca  Pocztu – ppor. Jeremiasz Grzybowski		Dowódca Pocztu – kpt. Adam Drop
	Sztandarowy – kpr. Maciej Oliwkowski		Sztandarowy – kpt. w st. spocz. Jerzy Sroka
	Asystujący – kpr. Przemysław Świerad		Asystujący – st. sierż. sztab. w st. spocz. Jan Frelkowski

       Koledzy członkowie  Koła nr 10 im. Ziemi Wałeckiej Związku Żołnierzy Wojska  Polskiego:  Leszek Nickowski, Tadeusz Rojewski, Jan Sobieski i Józef Kiziuk odczytali nazwiska 118  naszych Kolegów, którzy odeszli już na wieczny spoczynek, a byli to: 

     Po odczytaniu stopni wojskowych, imion i nazwisk zmarłych Kolegów, ksiądz prałat  przystąpił do dalszej celebracji Mszy Świętej. W wygłoszonej homilii powiedział:

 „Drogie Rodziny zmarłych żołnierzy,
Szanowni  Goście przybyli na dzisiejszą uroczystą Mszę Świętą,
Siostry  i  Bracia w Chrystusie!

      Dzień dzisiejszy jest szczególny. Po raz trzeci wspominamy w liturgii naszego wielkiego rodaka – papieża – Jana Pawła II.  Kochał życie, ale równie pięknie mówił o umieraniu, o śmierci.   Pod koniec życia stworzył przejmujący  poemat „Tryptyk  rzymski”.  Możemy w nim odnaleźć taką myśl: „I tak przechodzą pokolenia. Nadzy przychodzą na świat i nadzy wracają do ziemi, z której zostali wzięci”. W innym miejscu dodał: „Zatrzymaj  się, to przemijanie ma sens, ma sens... ma sens... ma sens!”

     Przychodzimy tu, w ten październikowy wieczór, krocząc po kobiercu z jesiennych liści, dotykając niejako przemijalności tego świata a zarazem wierząc w jego odrodzenie, wyznajemy całym sercem: Tak przemijanie ma sens. Biegniemy myślą, wspomnieniami ogarniamy wszystkie   miejsca, gdzie pochowani są nasi zmarli wspominani, przywoływani dzisiaj.

   W starożytnym świecie pogańskim miejsce, gdzie chowano zmarłych, nazywano nekropolią,  czyli miastem zmarłych. W języku chrześcijańskim określa się je jako cmentarz. Polskie słowo pochodzi od łacińskiego „coemeterium, a to od greckiego„koimeterion”, które oznacza miejsce  snu.

O zmarłych mówi się bowiem,  że zasnęli w Panu, by obudzić się w momencie zmartwychwstania.  Bo Bóg nie po to przecież stworzył człowieka, by zabrać mu życie, ale po to, by mu je dać. Jak największy prezent. Na zawsze. Dlatego odczytana przed chwilą ewangelia przypomina nam:

    Bądźcie podobni do ludzi, oczekujących swego pana, kiedy z uczty weselnej powróci, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze.  Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie.

          Słowo Boże, modlitwa za zmarłych w zbliżające się dni listopadowe mają umocnić naszą wiarę, wlać nadzieję na świat Stworzony Bożym Słowem i Bożym tchnieniem. Gdy odwiedzamy groby najbliższych, których z resztą coraz więcej jest po tamtej stronie, uświadamiamy sobie, że oni cały czas są z nami, może nawet bardziej niż wtedy, gdy  żyli na  ziemi. Ufamy, że kiedyś się z nimi spotkamy. I że tak naprawdę jest jeden świat, tylko my, ograniczeni ziemskim horyzontem, nie dostrzegamy tego, co widać z perspektywy nieba.

         Te smutne z pozoru dni pomagają nam paradoksalnie odzyskać właściwą hierarchię wartości  i ustawić wszystko we właściwej perspektywie, bo skierowane  na to, co wieczne, pokazują co tak  naprawdę ma sens i jest ważne. Przypominają prawdę, że śmierć należy po prostu do życia, że jest jego częścią. A przemijamy tylko po to, by przetrwać.

          Te smutne z pozoru jesienne dni uczą nas modlitwy za tych, co odeszli: bliscy z rodziny,  żołnierze, przyjaciele, koledzy, znajomi ... I może wątpliwości budzą się od czasu gdzieś w głębi duszy, czy modlić się za zmarłych czy do nich ,mamy  bowiem  nadzieję, że oni są  już w niebie i że to my możemy prosić o pomoc i wstawiennictwo. Ale wierzymy również w to, że żadna modlitwa się nie zmarnuje i zostanie ofiarowana za jakąś duszę w czyśćcu, która jej najbardziej potrzebuje.        

          Wierzymy przecież w świętych obcowanie. Ta modlitwa jest być dwukierunkowa. Zmarli  mogą modlić się za żywych. Ciekawie  ujął  to Dante  w  XI pieśni „Boskiej komedii” pt. „oczyszczenie gór”:  dusze  czyśćcowe  wyciągają ręce ku Bogu  i  odmawiają  „Ojcze nasz”.  Modląc się za tych, którzy pozostali na ziemi. Same  nie mogą sobie pomóc, minął już dla nich czas wybierania miedzy dobrem a złem, ale modlą się za żyjących. My natomiast  możemy pomóc im naszą modlitwą, Mszą św. i Komunią. I właśnie modlitwa za dusze zmarłych w tych dniach jest najważniejsza.  Wbrew pozorom,  ważniejsza  niż  odwiedzenie  cmentarza.  Może  stanowić  wyraz  miłości,  wdzięczności,  zadośćuczynienia. Dlatego zresztą tak popularne są w Kościele wypominki, odpusty za zmarłych i Msze św. gregoriańskie.

         Raz jeszcze warto wrócić do myśli bł. Jana Pawła II, którego dziś w liturgii wspominamy. Podczas jednej z wielu homilii  powiedział:  „Śmierć,  której człowiek wierzący doświadcza  jako członek  mistycznego Ciała,  otwiera  drogę prowadzącą do Ojca”  (podczas pogrzebu kard. Franciszka Sepera).  Mówiąc  do  młodzieży  w Denver o sensie życia powiedział: „W naszym ludzkim doświadczeniu śmierć jest wrogiem życia. Wbrew wszelkim mocom śmierci i wszystkim fałszywym nauczycielom Chrystus wciąż ofiarowuje  ludzkości jedyną, prawdziwą i realna nadzieję.  Dzięki temu, że przyjął naszą ludzka kondycję, Jezus Chrystus może przekazać wszystkim Życie, które ma w sobie”.

          Przepiękne słowa papieża o życiu wiecznym odnajdujemy także na kartach książki – „Przekroczyć  próg nadziei”:„Nieśmiertelność nie należy do tego świata. Ona może tylko przyjść do człowieka od Boga.  Nie lękajcie się! (...) istnieje Ktoś, kto dzierży losy tego przemijającego świata. Ktoś, kto ma klucze do śmierci i otchłani”. Wreszcie ostanie dni życia, wypełnione cierpieniem były dla nas katechezą o umieraniu. Ostatnie jego słowa: „Pozwólcie mi odejść do pana” tę prawdę potwierdzają.

          Można tu jeszcze przywołać słowa patrona naszej parafii św. Franciszka z Asyżu: „Bądź pochwalony, mój Panie, za śmierć, siostrę naszego ciała”. Śmierć zawsze jest sprawą Bożą. Stwórca  tak  zaplanował świat, że w jego sens wpisał śmierć, czyli początek nowego życia. Gdyby nie było śmierci, życie ludzkie pozbawione byłoby sensu, zostałaby wielka pustka. Tak nie jest. Nasza obecność tu przy ołtarzu to potwierdza.

         Przywiodła    nas  tu  nie  tylko  wiara,  nadzieja  ale  i  miłość,  miłość  do  naszych  bliskich.  Wspominamy  dziś Ks. Franciszka Kędziorę – budowniczego naszej parafii spoczywającego  w Przeworsku, zmarłych żołnierzy JW. 2016 tych pochowanych na cmentarzach wałeckich i w swoich  stronach rodzinnych, zmarłych muzyków orkiestry garnizonowej, zmarłych parafian, zwłaszcza tych, którzy odeszli tak niedawno z naszej wspólnoty.

         Wszystkim wymienionym i niewymienionym przynosimy w ten jesienny czas naszą pamięć i modlitwę. Nawiązując do  słów  dzisiejszego  Psalmu 40.  Błagajmy:  Niech się radują i weselą  w  Tobie wszyscy, którzy Ciebie szukali, „a ci, którzy pragną Twojej pomocy, niech zawsze mówią: Pan jest wielki”.

         Na zakończenie ks. prałat ppłk Władysław Maciej Kozicki podziękował  wszystkim  biorącym  udział w tej Mszy Świętej a szczególnie Rodzinom zmarłych, kolegom, znajomym, Pocztom  Sztandarowym oraz Kolegom z byłej Orkiestry Garnizonowej za uświetnienie tej uroczystej Mszy Świętej.

          Licznie przybyłe Rodziny zmarłych Kolegów jak również pozostali  uczestnicy  tej  uroczystej  Mszy Świętej z zadowoleniem opuszczały naszą kaplicę i spontanicznie wyrażali podziękowanie kapelanowi i organizatorom.

Materiał zebrał i opracował:  Grzegorz Rutkowski
Zdjęcia:        Henryk Wlaź.